اتومبیل های پرنده

تحقیقات اخیر نشان می دهد که در سالهای آینده اتومبیل های پرنده می توانند روشی پایدار برای آزادسازی جاده ها باشند.

اولین مدل ها قراربود در سال 2019 به عنوان ماشین پرنده تستی  به آسمان پرواز کند.

در حالی که صنعت آنها را به عنوان تاکسی و وسایل نقلیه مسافرتی برای سالهای  آینده می بیند.

پیش از این که از ترافیک آسمان شهر بتوانند به واقعیت نزدیک شوند، موارد ایمنی جدی وجود دارد که می بایست به آن پرداخته شود.

• پیمایش ماشینهای پرنده در آسمان:

صنعت حمل و نقل هوایی دارای ریسک پذیری بالا می باشد.

اگر حوادثی در آسمان رخ دهد به مراتب بسیار وخیم تر از تصادفات بر روی زمین می باشد.

به همین منظور مجوز خلبانان برای هدایت هواپیماهای کوچک شهری یک روند مشکل و سختگیرانه نیاز دارد.

این مقوله در زمینۀ راه اندازی این پروژه مبحث وقت گیر و پر هزینه ای خواهد بود .

در سفرهای جاده ای و زمینی اتومبیل های جاده ای برای پشتیبانی از داده های GPS از فناوری لیزر مادون قرمز (LIDAR) استفاده می کنند.

با این وجود، در حال حاضر چنین فناوری تنها با اطمینان 100 متر با ماشین فاصله دارد.

این مشکلی در جاده ها نیست، که بسیاری از ویژگی های مجاور آن قابل تشخیص باشد و امکان تغییر مکان سریع در هنگام قطع سیگنال GPS را فراهم باشد.

محیط هوایی محدود به چهارراه ها و چراغهای راهنما نیست.

تحقیقات در حال توسعه برای توسعه LIDAR است که قادر به کشف اشیاء دورتر باشد، به هیچ وجه نمی توان با اطمینان گفت که این امکانات ممکن است با قیمت مقرون به صرفه در دسترس باشد.

ترافیک تجاری در راهروهای هوایی از پیش تعریف شده در ارتفاعات  بر طرف می شود و از هرج و مرج جلوگیری می کند.

• مقایسه خطرات و تصادفات  بین اتومبیل های زمینی و ماشین های پرنده 

از طرف دیگراین ماشین ها با همان باند ارتفاع پایین با هواپیماهای سبک کار می کنند.

حکومتهایی برای هواپیماهای بدون سرنشین در طول راهروهای هوایی مجهز در آسمانهای نسبتاً خالی بدون حادثه تست امنیت را گذرانده اند.

این نشان می دهد که با  راهروهای هوایی و ماشین های پرنده ممکن است در زمین جمعیت کمی در آینده داشته باشد.

در این محیط های شلوغ ، هم تصادفات و هم شکست مکانیکی می تواند پیامدهای فاجعه بار داشته باشد.

برای جلوگیری از از دست دادن کنترل در صورت بروز مشکلات مکانیکی باید اقدامات حفاظتی ایجاد کرد.

امیدوار کننده ترین و مقیاس پذیرترین طرح های پرواز هواپیما بالدار است که دارای فن های برقی چند چرخ یا روتور می باشد.

اینها درهنگام مسافرت ، از نظر منطقی ایمن هستند زیرا در صورت بروز مشکل، می توانند برای مسافت های قابل توجهی از ایمنی حرکت کنند.

با این وجود، برخاستن و فرود عمودی آنها نیاز به فشار حداکثر پایدار دارد.

زمانی که فشار دقیقی روی موتورها وارد می گردد دقیقاً در مواقعی که احتمالاً خرابی برق وجود داشته باشد شدیدترین عواقب را به همراه خواهد داشت.

مقایسه فرود هلیکوپتر و فرود اتومبیل های پرنده:

هلیکوپترها حتی در صورت از دست دادن برق می توانند با ایمن کردن وسیله نقلیه به سمت پایین و با استفاده از جریان هوا، با خیال راحت به زمین بیایند تا چرخش روتورها حفظ شود.

در حال حاضر ، هیچ راه حل معادل ای برای اتومبیل های پرواز وجود ندارد، به جز ایجاد مکان های بزرگ تعیین شده برای فرود در شهرهای شلوغ به سختی امکان پذیر نیست.
البته با توجه به اینكه شركتها برای ساختن اتومبیل های پرنده هزینه قابل توجهی را دریافت می کنند.

احتمالاً فقط زمان لازم است تا راه حل ها بررسی و به مرور زمان در آسمان پیاده سازی گردد .

اما همانطور که اولین مرگ و میر ناشی از اتومبیل بدون راننده نشان می دهد ، فناوری جدید همیشه بی خطر نیست.

ما باید هوشیار باشیم تا اطمینان حاصل شود که افزایش دسترسی به آسمان چندان با زندگی ما همخوانی ندارد.

البته این گفته ممکن است امروز برای ما دور از انتظار باشد اما سالیان بعد و پس از اجرایی شدن پروژه ماشین های پرنده در آسمان این موضوعات برای ما قابل درکتر باشد.